Rode Kruis Hannover

Op bezoek bij het Duitse Rode Kruis

Op bezoek bij het Duitse Rode Kruis. In gesprek over opvang en integratie van vluchtelingen en statushouders.

Maandag 28 augustus en dinsdag 29 augustus vond het bezoek plaats bij het Duitse Rode Kruis in Hannover. Het team van Frau Allgeier is verantwoordelijk  voor de opvang en huisvesting van 20.000 asielzoekers en statushouders.

Na het bezoek aan de COA in Dronten begin 2017, waar Asito een praktijkopleiding voor schoonmaakkracht verzorgt, volgt nu een tegenbezoek.  We vertrokken richting Hannover waar we wilden zien hoe de informatie over de manier van praktijk-opleiden door de Duitse collega’s werd overgenomen. Daarnaast mochten we een kijkje nemen bij een aantal specifieke projecten voor vluchtelingen. We bezochten de opvanglocaties en konden in gesprek over de verschillen en overeenkomsten in asielbeleid.

Praktijkleren als onderdeel van integratie

We bezochten het project “auf augenhöhe”.  In dit project worden asielzoekers en statushouders in 14 weken opgeleid tot schoonmaakkracht. Het doel van dit traject is leren werken en participeren als onderdeel van integratie. Werk is hierin geen doel op zich. Een programma van vier dagen per week, van maandag tot en met donderdag. Drie uur in de ochtend en na de lunch nog twee of drie uur praktijk-leren in de middag.

Hierin wordt in de ochtend aandacht geschonken aan taal, omgangsvormen en algemene kennis. In de middag wordt het schoonmaak-vak middels praktijk-leren bijgebracht. Door te werken in kleine groepen, een uitgebreid programma, het aanbieden van dit traject in de uiteindelijke leefomgeving zijn ze succesvol. Door bij betaald werk (een zogenaamde mini baan) een deel van het inkomen te mogen houden, zijn ze in uitstroom succesvoller dan wij in ons project. Ook in Hannover is het enthousiasmeren voor het schoonmaak-vak, de krapte op de arbeidsmarkt en taal het grootste probleem.

Veiligheid in opvang van asielzoekers

Het project “schutz von Frauen und Kindern in Gemeinschaftsunterkünften” staat nog in de kinderschoenen. Het kweken van vertrouwen is de eerste stap die gezet moet worden om de aanpak van reactief te wijziging en pro actief en preventief. Het aanpassen en veiliger maken van de leefomgeving is hier een praktisch voorbeeld van. Maar ook het creëren van  eigen ruimte binnen de kleine muren van de opvang. Een plaats waar vrouwen hun hoofddoek af kunnen doen, waarin kinderen ruimte krijgen om met spel hun ervaringen te verwerken. Een opvang waar gesproken kan worden over seksuele geaardheid.

Het meest bijzonder vond ik de aard van de opvang. Op verschillende plekken, overal verspreid over de stad, wordt opvang verzorgt. Niet zoals in Dronten, ver van de bewoonde wereld, maar midden in de stad met 500.000 inwoners. Daar waar taal veel noodzakelijker is, en waarbij het lijkt of taal ook sneller geleerd wordt. Daar waar meer potentiële vrijwilligers zijn voor ondersteuning en waar de toegang tot activiteiten minder afhankelijk is van het aanbod. De ruimere beschikbaarheid biedt meer keuzevrijheid. Het zou een onderzoek waard zijn om te kijken wat het effect van de opvang omgeving heeft op het succes van integratie en participatie.

Leren van elkaar

Maar ze leren ook van ons. Hoe het COA projecten heeft opgezet met de AMIF bijvoorbeeld. Hoe de huisvesting van asielzoekers geregeld wordt en welke effecten we hiervan zien op bijvoorbeeld agressie. Waarom kunnen wij met veel minder beveiligers toe? Ook ontstonden gesprekken over de (psychische)  zwaarte van het werk van de medewerkers van het COA en DRK. Excessen werden tijdens het diner besproken om duidelijk te maken dat er geen grote gemene deler is. Wij nooit het hele verhaal kennen, of te horen krijgen, en wat besluitvorming zo lastig moet maken.

Mijn eerste dag van de tweedaagse. Helaas kon ik er de tweede dag niet bij zijn, maar ik ben dankbaar voor de gedeelde openheid. Het sterkt mij in mijn dagelijkse praktijk van werken met meer dan 100 Nationaliteiten. Het stimuleert mij projecten voor statushouders te blijven opzetten en om me hard te maken om participatie en integratie te laten slagen.

De foto is gemaakt in Breskens tijdens de aftrap van het eerste project statushouders op bungalowparken waar ik bij betrokken was. Een mooi persoonlijk moment naar een stukje historie. Mijn eigen herinnering aan vakanties in Breskens met ons gezin, anno 1974.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Twitter
YouTube
LinkedIn
Instagram