werken met een arbeidsbeperking

“Omdat ik werk moet ik naar de voedselbank.”

Confronterende uitspraken van collega’s helpen de dialoog over noodzakelijke oplossingen.

“Omdat ik werk, moet ik naar de voedselbank.”

“Ik vertel iedereen dat ik een SW status heb om te laten zien dat SW-ers niet gek zijn maar een arbeidsbeperking hebben.”

Twee aangrijpende opmerkingen uit de vele mooie, intense verhalen die ik samen met Loes Heerink op heb mogen halen. Af en toe haalden verhalen al even een blog maar op een gegeven moment werden het er te veel.

Uitkeringsonafhankelijk of schuldhulpverlening?

De eerste quote is van collega Liesbeth. Omdat ze als zzp-er in de thuiszorg had gewerkt, en geen idee had dat ze dan ook zelf haar belasting moet regelen, kwam ze in de schulden. Met goede hulp van de gemeente heeft ze weer overzicht op haar financiën en heeft ze een baan gevonden bij Asito.

Ze wil graag werken, thuis zitten verkleint weliswaar haar problemen maar dan heeft ze meer tijd om er over na te denken. Dus neemt ze ieder extra uurtje werk gretig aan. Maar hiermee wisselt haar inkomen uit werk sterk en komt ze in de problemen met haar aanvulling die soms te hoog en soms te laag is. Als ze te veel verdient dan verliest ze haar schuldhulpverlening, dus uitkeringsonafhankelijk worden zit er ondanks de mogelijkheden bij Asito niet in. Collega Sandra heeft haar lot zich persoonlijk aangetrokken en is met haar naar de voedselbank gegaan om een regelmatig voedselpakket te regelen. Als we het over intrinsieke motivatie hebben dan is Liesbeth een sprekend voorbeeld.

Werken in het ziekenhuis met een SW indicatie

De tweede quote komt van Linda en Monique. Beiden met een  SW indicatie werkzaam in het Radboud UMC. Hun antwoord op de vraag “als je op een verjaardag zit en mensen vragen waar je werkt, wat zeg je dan?” is volt trots “de SW”. “Wij willen juist laten zien dat mensen met een SW indicatie niet gek zijn maar een arbeidsbeperking hebben.” Een prachtig antwoord welke mij de gelegenheid gaf om in gesprek te gaan over wat wij als organisatie kunnen leren. Wat kunnen wij van jullie leren? Wat doen we in de begeleiding bij jullie goed en wat kan beter? En daar zaten we, met open mond te luisteren naar het levensverhaal van twee prachtige collega’s.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Over Paul en Reinier en onze ontmoeting op het station in Almelo. Of Nazrete, de Eritrese statushoudster over wie ik al een blog schreef, net als over onze praktijkschoolleerlingen op de Universiteit van Utrecht en Cafer Kilic die aan een ongeluk een niet aangeboren hersenafwijking over hield. Allemaal verhalen die opgetekend staan in ons tweede Asito witboek dat binnenkort uitkomt.

Leren van mijn collega’s

In al mijn gesprekken besef ik me eens te meer hoe belangrijk de verhalen van mijn collega’s zijn. Mijn dagelijkse drive om voor hen op te komen, ze een stem te geven. Mijn intrinsieke motivatie die iedere dag gevoed wordt met persoonlijke verhalen. Alle gesprekken over een derde weg, armoedeval, werken vanuit de bijstand, quotumwet en samenwerkingen met UWV en gemeenten komen voort uit mijn collega’s.

In onze organisatie met 10.000 collega’s zit er iedere dag wel één die mij weet te raken. Over twee weken zit ik twee jaar bij Asito. Nooit gedacht dat ik zo veel mooie inspirerende mensen mocht ontmoeten, inclusief-Nederland ging oprichten en een bijdrage mag leveren in zoveel dialogen in betekenisvolle onderwerpen. Dank lieve collega’s voor hetgeen jullie iedere dag doen en vooral ook delen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Twitter
YouTube
LinkedIn
Instagram