Ik vier de tweede donderdag van oktober de dag van verbinding tijdens het Nationaal Integratiediner. Hoe vier jij de verschillen?
Tijdens het Nationaal Integratiediner op donderdag 12 oktober 2017 ben ik langs vier locaties getrokken om het feest der verbinding met elkaar te vieren. Dit leverde exotische dansen, authentieke klederdracht, heerlijke gerechten maar vooral intieme, intense, gesprekken met mooie mensen op. Het dwong mij te kijken voorbij de eerste indruk.
Ontwikkeling
Zo begon mijn ochtend met een ontbijt bij het Radboud UMC in Nijmegen naast een Marrokaanse vrouw. 52 jaar oud en ruim 20 jaar actief in de schoonmaak bij onze collega’s. Tijdens het gesprek bleek dat ze eigenlijk wel ambities heeft om zich te ontwikkelen maar dit nooit heeft durven uiten. Onder de druk van haar privé situatie, het lot waarin ze zich kiest te schikken, vertelde ze graag in de zorg actief te willen zijn. Ze vroeg zich hardop af of een opleiding of BBL traject in de zorg ook voor haar mogelijk was.
Haar overbuurvrouw vertelde dat ze deze week op gesprek gaat voor een functie van voedingsassistent en zo hoopt ze de overstap naar de zorg langzaam vorm te kunnen geven. En zo ontstond een gesprek tussen 2 collega’s die elkaar verder hielpen. In dromen en ambities vanuit een wederzijds begrip voor de situatie. Ik heb 10 minuten mogen luisteren naar 2 dames die vol energie plannen maken voor de toekomst. Bij het afscheid kreeg ik een dikke knuffel voor het in gesprek gaan met haar. Heel even draaide haar wereld om haar. Heel even zag ze de eerste tekenen van een andere toekomst. Ik hoop zo dat ze de eerste stappen gaat zetten!
(verhaal gaat verder onder de foto)
Culturele waarden uit Eritrea
Door naar de Erasmus Universiteit in het mooie Rotterdam waar ik een overvolle ruimte terecht kwam. Aan de zijkant prachtige tafels, zowel met warm als koud eten. Een Marokkaanse tafel, een Kaap Verdische tafel, een Turkse tafel en een Eritrese koffie hoek. En daar belandde ik in een bijzonder gesprek met een Eritrese collega. Zij vertelde hoe de nieuwe vluchtelingen uit Eritrea andere culturele waarden lijken te hebben dan dat zij hebben meegekregen. Hoe haar eigen waarden zich in Nederland gevormd hebben en waar ze graag aan vasthoudt.
Ze vertelde dat de huidige vluchtelingen niet echt opgenomen worden in hun bestaande gemeenschap en wat de beeldvorming van de autochtone bevolking over de nieuwe Eritreeërs met haar doet. Ze wijt de veranderingen aan de lange tijd van oorlog, honger en armoede voor vele mensen maar vindt ook dat ze meer moeite moeten doen om zich aan te passen aan het leven in Nederland. Dat moest zij ook en zij is er trots op Nederlandse te zijn. Zo voelt ze zich dagelijks op haar werk, gerespecteerd en authentiek. Weer een mooie ervaring hoe verbinding in verschillen mogelijk is.
Vooroordelen
En toen op weg naar Zwolle waar we eerste bij de Isala kliniek een early diner meepakten. Een locatie waar mijn komst meer dan gewenst was. Eindelijk staan wij eens in de belangstelling! En zo kwam ik in gesprek met 2 moslima’s en deed wat ik niet moest doen. Een prachtige blanke vrouw met blauwe ogen, opgegroeid in Kampen vertelde haar verhaal. Hoe ze zo jong al 4 kinderen heeft in de leeftijd van 0 tot 4, graag naar Zwolle wil verhuizen en hoe ze haar leven ervaart. Alles in perfect Nederlands.
Ik vroeg daarop wat haar heeft bewogen zich te bekeren tot de Islam. Maar ze was niet bekeerd, een geboren Turkse met 2 Turkse ouders. Na mijn schaamte voor deze vraag bracht ons dit tot een mooi gesprek. Ik was vast niet de eerste die haar die vraag had gesteld. Ze vertelde me over haar keuze toen ze 7 was om een hoofddoek te dragen, en deze niet meer af te doen. Hoe belangrijk het uiting geven aan haar geloof voor haar is, vooral omdat ze zo blank is. En hoeveel meer persoonlijke ruimte dit haar geeft. Mensen houden fysiek meer afstand en dat is precies waar ze haar hoofddoek voor draagt. Het respect voor haar fysieke ruimte.
Westerse cultuur
Ik herken dat in onze westerse cultuur. We staan, soms ongemakkelijk dicht, op elkaar en regelmatig zoenen we elkaar 3 keer ter begroeting, terwijl dit spontane gebaar moeilijk af te wenden is. Dat het voor haar makkelijker solliciteren is maar moeilijker om een baan te verwerven (vergeleken met haar schoonzus die aan tafel zat) stond voor haar buiten kijf. Mensen kijken haar met argus ogen aan, jij had een keuze, bent anders opgegroeid en toch koos je voor de Islam, dan moet je man wel streng gelovig zijn.
Vooroordelen
Het vooroordeel waar ze dagelijks tegen aan loopt als ze wil, of negeert en met mij een mooi gesprek aan gaat. Waarin voor mij duidelijk wordt dat ik ondanks mijn hardnekkige pogingen om geen vooroordeel te hebben, toch een klein beetje ga invullen voordat ik de vraag stel. Gelukkig laat ik me nog verrassen door het antwoord.
Na drie intense Integratiediners de laatste maar een beetje gevierd. Moe van het reizen en de vele indrukken en confrontaties met mezelf heb ik bij Wehkamp louter en alleen geobserveerd, gegeten en genoten van muziek en dans.
Donderdag 11 oktober 2018 staat al vast in mijn agenda. Nationaal integratiediner, dag van verbinding.
