Het vieren van diversiteit staat voorop op donderdag 11 oktober 2018, dag van verbinding. Nationale coming out day, de week van diversiteit maar ook de dag van het Nationaal Integratiediner. Een mooie dag om met elkaar de verbinding in de samenleving te vieren door samen te gaan eten. Waar ook de vraag rijst of de integratie inmiddels niet is afgerond en we het moeten hebben over het vieren van verbinding in de samenleving.
Ik heb samen gegeten op vier locaties in Nederland. Te beginnen met een ontbijt op Hoog Catharijne in Utrecht. Te vervolgen met een vroege lunch bij het Leger des Heils in Amsterdam, gevolgd door een late lunch bij de Hogeschool van Amsterdam. Als afsluiter stond het diner op het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid op het programma. Zoals Sander Haas in zijn toespraak zei “als je 10 mooie gesprekken hebt met onbekenden dan is je dag geslaagd”. Mijn dag was geslaagd.
Hoog Catharijne in Utrecht
In raakte direct in gesprek met mijn collega’s Mario, John, Julian, Boufti, Musa en Dssr. Collega’s uit Nederland, Ghana, Marokko en Turkije. Dagelijks verantwoordelijk met tientallen collega’s voor een schoon Hoog Catharijne. We raken in gesprek over werk, hoe ze in de schoonmaak zijn belandt en hoezeer ze zich facility host voelen. Ze ervaren het werk als gastheerschap, “maar ook de toiletten moeten schoon hoor”.
Op mijn vraag hoe ze dat nou doen, zo’n divers team en dan zo close zijn. “Heel makkelijk. We praten over wat ons bezig houdt, werk, thuis, voetbal en wat we in het weekend gedaan hebben. Alles in het Nederlands”. We krijgen een gesprek als ze zeggen “ik ben Marokkaans”. Want in dezelfde zin zeggen ze ook dat ze Nederlander zijn. Trots op beide identiteiten voelen ze een druk om te vertellen waarom we verschillend maar ook o zo gelijk zijn. We voelen vooral de verbondenheid, want we zijn allemaal Asito.
Ook hebben we het over hoe ze de feestdagen met elkaar vormgeven. Wij houden gewoon rekening met elkaar zodat iedereen zijn eigen feestdag op zijn eigen manier kan vieren. Dus de niet-Moslims werken allemaal met suikerfeest, en soms een beetje extra om elkaar wat eerder naar huis te laten gaan. En met kerst doen we dat andersom. Niet iedereen kan vrij krijgen, maar door slim te plannen en wat extra te doen kan iedereen toch (een beetje) zijn eigen feestdag vieren.
Leger des Heils in Amsterdam
En dan door naar het Leger des Heils in Amsterdam. Een hilarische tocht waarbij de TomTom me toch echt midden over de wallen dirigeert, met de auto. Na een hels kwartiertje vinden John Verpoort en ik een parkeerplek. Wandelend gaan we naar de Oudezijds Voorburgwal waar de opvang van het Leger des Heils vandaag samen eet. Een bijzondere locatie voor het Nationaal Integratiediner.
Contact maken met de bezoekers is lastiger dan verwacht. Ze staan er niet echt voor open en genieten vooral van de, in hun ogen, bijzondere lunch. Toch tref ik daar mijn collega Robert Arrindell. Ergens begin 2000 vanuit de Antillen naar Nederland gekomen. Hij vertelde hoe hi j bij Asito terecht is gekomen.
Na het maximale aantal tijdelijke contracten stond ik voor de zoveelste keer met lege handen. Een tevreden werkgever maar geen vast contract. Asito had een baan voor twee uur per dag, vijf dagen per week, en ik moest toch iets doen. Ik kwam terecht bij het Leger des Heils. Daar houden veel schoonmaakkrachten het niet zo lang vol. Al snel kon ik laten zien wat ik in mijn mars had en kon ik ook op andere panden aan het werk.
Maar ik wil leren, en ontwikkelen, en van mijn objectleider mocht ik de cursus voorwerker gaan doen in het Asito leerhuis. Na ruim een jaar volgde een grote verrassing. Ik ben nu bijna 56 jaar, opa, en heb voor het eerst in mijn leven een vaste baan!
Hogeschool van Amsterdam aan de Weesperstraat
Een beetje vroeg voor de late lunch troffen we Rabab Marroun en haar 9 praktijkschoolleerlingen. Dit schooljaar op de HvA gestart met hun stage als schoonmaakkracht. In de leeftijd van 16 -19 jaar, 4 jongens en 5 meisjes. Een echt giebelgesprek vol onzekerheid maar vooral ook het bekende stigma “wij zijn dom”. En wederom leg ik ze uit dat ze niet dom zijn maar goed in de praktijk kunnen leren. En dat ze nu de kans hebben het maximale uit hun zelf te halen.
Rabab Marroun, begeleider op de werkplek, maatschappelijk werkster van beroep, begeleidt deze groep. Ze leren nu vooral ook veel andere dingen dan schoonmaken. Deze week hebben we het over feedback geven en ontvangen. Heel belangrijk om snel mee te starten. Feedback is om van te leren, op een heel positieve manier. En dat je zelf ook feedback kunt geven als je je ergens ongemakkelijk bij voelt. Een mooie eerste kennismaking met deze groep die ik vast nog verderop in het jaar opnieuw ga bezoeken.
Ook trof ik daar Carmen Waal, al 23 jaar in dienst bij Asito en vlak voor haar pensioen. 66 Jaar en nog volop aan het werk. Ze vertelt hoe ze hier gekomen is en hoe ze haar pensioen voor zich ziet. Maar op de vraag wat wil jij mij, of je collega’s meegeven wat we echt moeten doen om het werken nog beter te maken zegt ze; “Je moet altijd zeggen wat je vindt of als je het er niet mee eens bent. Alleen dan gebeurt er iets en wordt het opgelost. Als je te weinig doeken hebt moet je dat blijven zeggen. Dan komen er vanzelf doeken bij. Zonder genoeg doeken kun je je werk niet doen.”.
Ik blijf toch een beetje doorvragen. Wat kunnen wij nou doen. Ben je tevreden over de leiding, de materialen of iets anders. “Er is verder niets. Je bepaalt zelf wat je doet en moet voor jezelf opkomen. Als je dat niet doet moet je ook niet zeuren”. 66 Jaar, werken in een zwaar beroep tot de pensioengerechtigde leeftijd, en er dan zo bijzitten, petje af Carmen.
Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in Den Haag
Een beetje teleurgesteld waren we wel dat minister Koolmees op het laatst af moest zeggen omdat hij naar een spoeddebat in de kamer moest, maar we begrepen het wel. Ook zonder hem konden we een mooi feest bouwen. Het ministerie had afgelopen week de “week van diversiteit en inclusie” gevierd en Tofik Dibi sloot af met een mooi verhaal op coming out day. Vanaf kwart voor 5 druppelden de gasten binnen en om kwart over 5 was het volle bak. De Afrikaanse muziek begon te spelen en er werd uitgebreid gedanst.
We hadden dit jaar ook een klas met inburgeraars van Capabel taal uitgenodigd. Verbinding met de samenleving is tenslotte waar het om draait. En zo raakte ik in gesprek met Desmond uit Sierra Leone. 48 jaar en 17 jaar geleden gevlucht. 16 jaar illegaal in Nederland en uiteindelijk ook een verblijfsvergunning mocht hij nu beginnen aan de inburgering.
Hij geniet met volle teugen van de avond. Eerst mocht hij kennismaken met de directeur van Capabel en toen nog met de HR directeur van Asito. En aan iedereen vertelt hij vol trots zijn verhaal. Hoe hard hij zijn best doet om heel snel Nederlands te leren. Hoe graag hij legaal wil werken en dat het hem niet snel genoeg gaat.
Integratie
En dan is het tijd om de dag af te sluiten. Voor het eerst hoor ik geluiden over de naam van de dag “Nationaal integratiediner”. Past het nog wel bij deze tijd? Is de integratie niet een keer afgerond en moeten we het hebben over het vormgeven van de samenleving? Diversiteit vieren in plaats van integratie te benadrukken. Een mooie overweging die ik meeneem naar huis. De dag is geslaagd, ik heb me laten inspireren door minimaal 10 prachtige mensen met zeer persoonlijke verhalen.
De dag van verbinding, het feest van samen eten. What’s in the name?
* De uitgelichte afbeelding is gemaakt door het Algemeen Dagblad en gepubliceerd in het artikel over het Nationaal Integratiediner. Op de foto, Olha, Hassen, John en Leonore
