Ik voel in de maatschappij een toenemende weerstand tegen diversiteit en inclusie ontstaan terwijl een diverse samenleving bij ons hoort. Iedereen is anders. Ik voel me anders dan mensen uit de Randstad. Ik voel me anders dan de academicus maar ook anders dan iemand met een beperking.
Voor mij is en blijft verwondering de basis voor inclusie want inclusie gaat over jou en mij, verandering begint bij onszelf. Wanneer we ons verwonderen over de diversiteit aan perspectieven, ervaringen en achtergronden, openen we onszelf voor nieuwe inzichten en mogelijkheden.
Wat ik de afgelopen jaren met name heb geleerd is dat activisme, overtuigen en het benadrukken van verschillen inclusie geen goed doen. Het werkt polariserend in plaats van verbindend. De kracht van inclusie zit juist in het samenbrengen van mensen, in het zoeken naar balans en in een tempo dat geschikt is voor iedereen.
Rondom de zwarte pietendiscussie denk ik bijvoorbeeld dat als we meer aandacht hadden besteed aan het ‘hoe en waarom’, in plaats van te overtuigen en vingerwijzen, de strijd niet nodig was geweest. Als we na het agenderen van de pijn die het veroorzaakt over waren gegaan op verbinding vanuit beide werelden, en niet elkaar als schuldigen hadden weggezet, dan hadden we gezamenlijk een pad kunnen uitstippelen. Het tempo van verandering en de te zetten stappen samen bepalen en de weg naar een kinderfeest dat voor iedereen als een feest voelt had open gelegen. Het resultaat was waarschijnlijk sneller bereikt en met veel minder weerstand.
Soortgelijke strijd zie ik in alle onderwerpen van inclusie terug. Of het nu gaat over de inzet van mensen met een beperking of de dialoog over LHBTQI+. Of het nu gaat over verschillende culturele achtergronden, over geloof of de verhouding man/vrouw.
Verwondering
Vorige week hebben jullie gelezen dat ook ik inmiddels met een fysieke beperking door het leven ga. Maar ik heb het geluk gehad dat deze beperking pas na mijn 50e ontstond. De basis voor wie ik ben, wat ik doe en hoe ik gesocialiseerd ben is gevormd zonder deze beperking. Maar ik weet niet weet hoe het leven met een aangeboren beperking als kind zou zijn, of als jong volwassene of als jong gezin. Welke hobbels ik dan had moeten nemen om te staan waar ik nu sta.
Het bevragen onze eigen vooroordelen en stereotypen maakt ons ontvankelijker voor de stemmen die we anders misschien over het hoofd zouden zien. Dit is niet altijd gemakkelijk, dat heb ik ook ervaren. Onze ingesleten normen, waarden, gebruiken en patronen staan soms in de weg maar het ik geniet van deze reis.
Ik hoop dat ik je met mijn bespiegelingen afgelopen weken heb geholpen op jouw pad naar inclusie. Je vindt onder het kopje verwondering op deze site alle zes blogs terug, met een aantal oefeningen die je zelf kunt doen om verwondering in de praktijk te brengen.
Blog 1; de kracht van verwondering
Blog 2; Verwondering: mijn paradigma
Blog 3; De kracht van empathie
Blog 4; De kracht van zelfreflectie
Blog 5; De kracht van opmerkzaamheid
Blog 6; De kracht van optimisme
Of lees mijn linkedin pagina voor persoonlijke/praktijk ervaringen
